Ο Θερισμός

Σαν "έφτανε" η πολυπρόσμενη μέρα για το θερισμό ξεκίναγαν με το χάραμα για το χωράφι, ομάδες - ομάδες, τραγουδώ­ντας με τα δρεπάνια στα χέρια σαν τους πολε­μιστές. Σ' αυτές συμμετείχαν συγγενείς, φίλοι, γείτονες. Υπήρχε μεγάλη αλληλοβοήθεια. Τη μία μέρα "έδιναν ένα χεράκι" στον έναν και την άλλη πήγαινε αυτός σ' αυτούς. Αυτή η συμπα­ράσταση δεν ήταν ευγενική χειρονομία, ήταν εντελώς αναγκαία για τον αγρότη, γιατί τον πίεζε ο χρόνος και κινδύνευε να καταστραφεί η σοδειά μιας ολόκληρης χρονιάς.

   Όταν έφταναν στο χωράφι έμπαιναν μπροστά οι γυναίκες στη σειρά η μία δίπλα στην άλλη, έκοβαν τα στάχυα, τα έκαναν χεριές (χερόθολα) και τα άφηναν κάτω. Πίσω ακολουθούσαν οι άνδρες, τα μάζευαν και τα έδεναν δεμάτια. Δού­λευαν ολημερίς μες την κάψα του καλοκαιριού, με μόνη τροφή το σκορδάρι (νερό, ξύδι, σκόρδο και λίγο ψωμί) για να μην βαραίνουν και διψάνε.

   Όταν τελείωναν, οι άνδρες μάζευαν τα δε­μάτια, τα φόρτωναν, τα πήγαιναν κοντά στο αλώνι, τα' καναν θημωνιές και περίμεναν τη σειρά τους για τον αλωνισμό.

  Την τελεμάρα του θέρου την παρομοιάζει ο λαός μας με τον πόλεμο "θέρος - τρύγος - πόλεμος".